Πρόπτωση μιτροειδούς βαλβίδας

Έκλεισα το τηλέφωνο και το ακούμπησα πάνω στο στήθος μου, λίγα εκατοστά κάτω από την καρδιά. Χτύπαγε δυνατά, σχεδόν βαριανάσαινα. Δεν ξέρω αν το άκουγες. Τώρα αρχίζει και ηρεμεί.
Η καρδιά μου.
Πότε ασχολήθηκα άραγε πρώτη φορά μαζί της; Ήταν στην Τετάρτη δημοτικού με το Γιάννη, στο Λύκειο με το Γιώργο, φοιτήτρια με το Θάνο; Τα ονόματα δεν είναι ενδεικτικά, τουλάχιστον όχι όλα.
Η καρδιά μου πάσχει από μια ασθένεια. Λέγεται πρόπτωση μιτροειδούς βαλβίδας, αλλά παρά τον τρομακτικό και απελπιστικά επιστημονικό ήχο των λέξεων, δεν είναι τόσο ανησυχητική.
- «Αγαπητή μου, είπε ο καρδιολόγος, το 30% του πληθυσμού υποφέρουν από την ίδια ασθένεια, χωρίς μάλιστα να το γνωρίζουν».
-«Εγώ ανήκω στους τυχερούς που το ανακάλυψαν γιατρέ, ή δεν έχει σημασία για την μελλοντική μου ζωή;»
- «Τι εννοείς καλή μου; Δεν πρόκειται να πεθάνεις από αυτό, δε χρειάζεται να ανησυχείς, αρκεί να προσέχεις ορισμένα πράγματα από δω και στο εξής»
- «Θα μπορέσω να ξαναγαπήσω γιατρέ;»
- …………???
Σκέφτομαι να αλλάξω καρδιολόγο. Νόμιζα ότι σου δίνουν και μερικές συμβουλές για τις σχετικές με την αγάπη ασθένειες της καρδιάς, αλλά έπεσα έξω. Το ταμείο του Δημοσίου δεν τις καλύπτει, και η θεραπεία τους είναι πολύ ακριβή για ένα κορίτσι σαν κι εμένα. Βλέπεις, είμαι από το είδος των κοριτσιών που ταλαιπωρούνται πολύ από την αγάπη. Όπως επίσης το είδος τω κοριτσιών που τ α λ α ι π ω ρ ο ύ ν πολύ την αγάπη.
Που λες, η αγάπη όταν με βλέπει την πιάνει ένα παράξενο πράγμα. Το βάζει στα πόδια. Δεν ξέρω γιατί. Τι της τάζω κάθε φορά, τι γλυκόλογα, τι δώρα, τι ξενύχτια. Αυτή τίποτα. Με βλέπει και αλλάζει πεζοδρόμιο. Ακόμα και μέχρι σήμερα, μετά από 34 χρόνια καρδιακής λειτουργίας, μου έχει δείξει το καλό της πρόσωπο μία φορά μόνο και αυτό για λίγο.
Έχω απελπιστεί. Μάλλον κάτι συμβαίνει με την περίπτωσή μου. Έχω αρχίσει να πιστεύω ότι δεν πρόκειται ποτέ να πάρω τόση αγάπη όση έχω δώσει κατά καιρούς. Κανείς από τους άντρες της ζωής μου δε με έχει αγαπήσει όσο εγώ τη συγκεκριμένη φορά. Πάντα η ζυγαριά έγερνε από τη δικά μου πλευρά. Πάντα εγώ έβαζα τα περισσότερα κιλά.
Μα θα μου πεις, η αγάπη δεν είναι δούναι και λαβείν. Δε δίνεις αγάπη με την απαίτηση να την πάρεις πίσω. Δε λες Σ’ ΑΓΑΠΩ για να το ακούσεις να στο λένε. Το λες για να το πεις, να το βγάλεις από μέσα σου, γιατί αν δεν το πεις θα σου φάει τα σωθικά και αυτό είναι κάτι που δεν το θέλεις. Τα χρειάζεσαι τα σωθικά σου για να τα κάνεις δώρο στο αντικείμενο της αγάπης σου.
Τότε λοιπόν, (και ενώ εξελίσσεται όλη αυτή η διαδικασία της προσφοράς του εσωτερικού σου κόσμου στο αντικείμενου του πόθου σου), η αγάπη (ο άλλος) είναι που το βάζει στα πόδια. Στη δική μου περίπτωση όλοι το βάζανε στα πόδια. Μόλις καταλαβαίνανε τι πήγαινα να κάνω με αποχαιρετούσανε, άλλος γιατί ήμουν πολύ καλή και δε μου άξιζε (έλεος πια αγόρια, κάντε κάτι με αυτή τη γελοία δικαιολογία), άλλος γιατί δεν είχε κλείσει τους λογαριασμούς του με το παρελθόν (έτσι λένε το κέρατο με την πρώην), αλλά το καλύτερο έμελλε να το ακούσω πρόσφατα. Για να με προστατέψει, λέει. «Από τι ρε μεγάλε; Και ποιος σου είπε ότι εγώ έχω ανάγκη από προστασία; Η μόνη προστασία που χρειάζομαι είναι από το αποσμητικό μου. Σου φαίνομαι για κοριτσάκι που θα πάει κλαίγοντας στη μαμά του να του γιατρέψει το βαβά; Εσένα θέλω για να με γιατρέψεις, εσένα θέλω για να με αποπάρεις, εσένα θέλω για να με παρηγορήσεις, να με απογοητεύσεις, να με χειροκροτήσεις, να με τσακίσεις, να με αποθεώσεις. Όλα αυτά μπορείς να τα κάνεις γιατί σ’ αγαπώ και θέλω να μπορώ να στο λέω χωρίς τύψεις και ανασφάλεια. Χωρίς να περιμένω τίποτα. Παρά μόνο να ελπίζω. Όσο η μιτροειδής μου βαλβίδα θα προπίπτει εγώ θα ελπίζω.