Athens Voice τεύχος 202

Kill your television της Σώτης Τριανταφύλλου
Μετά από αυτό το άρθρο ό,τι και να γραφτεί για την τηλεόραση θα είναι απλώς περιττό

Πρόπτωση μιτροειδούς βαλβίδας

Έκλεισα το τηλέφωνο και το ακούμπησα πάνω στο στήθος μου, λίγα εκατοστά κάτω από την καρδιά. Χτύπαγε δυνατά, σχεδόν βαριανάσαινα. Δεν ξέρω αν το άκουγες. Τώρα αρχίζει και ηρεμεί.
Η καρδιά μου.
Πότε ασχολήθηκα άραγε πρώτη φορά μαζί της; Ήταν στην Τετάρτη δημοτικού με το Γιάννη, στο Λύκειο με το Γιώργο, φοιτήτρια με το Θάνο; Τα ονόματα δεν είναι ενδεικτικά, τουλάχιστον όχι όλα.
Η καρδιά μου πάσχει από μια ασθένεια. Λέγεται πρόπτωση μιτροειδούς βαλβίδας, αλλά παρά τον τρομακτικό και απελπιστικά επιστημονικό ήχο των λέξεων, δεν είναι τόσο ανησυχητική.
- «Αγαπητή μου, είπε ο καρδιολόγος, το 30% του πληθυσμού υποφέρουν από την ίδια ασθένεια, χωρίς μάλιστα να το γνωρίζουν».
-«Εγώ ανήκω στους τυχερούς που το ανακάλυψαν γιατρέ, ή δεν έχει σημασία για την μελλοντική μου ζωή;»
- «Τι εννοείς καλή μου; Δεν πρόκειται να πεθάνεις από αυτό, δε χρειάζεται να ανησυχείς, αρκεί να προσέχεις ορισμένα πράγματα από δω και στο εξής»
- «Θα μπορέσω να ξαναγαπήσω γιατρέ;»
- …………???
Σκέφτομαι να αλλάξω καρδιολόγο. Νόμιζα ότι σου δίνουν και μερικές συμβουλές για τις σχετικές με την αγάπη ασθένειες της καρδιάς, αλλά έπεσα έξω. Το ταμείο του Δημοσίου δεν τις καλύπτει, και η θεραπεία τους είναι πολύ ακριβή για ένα κορίτσι σαν κι εμένα. Βλέπεις, είμαι από το είδος των κοριτσιών που ταλαιπωρούνται πολύ από την αγάπη. Όπως επίσης το είδος τω κοριτσιών που τ α λ α ι π ω ρ ο ύ ν πολύ την αγάπη.
Που λες, η αγάπη όταν με βλέπει την πιάνει ένα παράξενο πράγμα. Το βάζει στα πόδια. Δεν ξέρω γιατί. Τι της τάζω κάθε φορά, τι γλυκόλογα, τι δώρα, τι ξενύχτια. Αυτή τίποτα. Με βλέπει και αλλάζει πεζοδρόμιο. Ακόμα και μέχρι σήμερα, μετά από 34 χρόνια καρδιακής λειτουργίας, μου έχει δείξει το καλό της πρόσωπο μία φορά μόνο και αυτό για λίγο.
Έχω απελπιστεί. Μάλλον κάτι συμβαίνει με την περίπτωσή μου. Έχω αρχίσει να πιστεύω ότι δεν πρόκειται ποτέ να πάρω τόση αγάπη όση έχω δώσει κατά καιρούς. Κανείς από τους άντρες της ζωής μου δε με έχει αγαπήσει όσο εγώ τη συγκεκριμένη φορά. Πάντα η ζυγαριά έγερνε από τη δικά μου πλευρά. Πάντα εγώ έβαζα τα περισσότερα κιλά.
Μα θα μου πεις, η αγάπη δεν είναι δούναι και λαβείν. Δε δίνεις αγάπη με την απαίτηση να την πάρεις πίσω. Δε λες Σ’ ΑΓΑΠΩ για να το ακούσεις να στο λένε. Το λες για να το πεις, να το βγάλεις από μέσα σου, γιατί αν δεν το πεις θα σου φάει τα σωθικά και αυτό είναι κάτι που δεν το θέλεις. Τα χρειάζεσαι τα σωθικά σου για να τα κάνεις δώρο στο αντικείμενο της αγάπης σου.
Τότε λοιπόν, (και ενώ εξελίσσεται όλη αυτή η διαδικασία της προσφοράς του εσωτερικού σου κόσμου στο αντικείμενου του πόθου σου), η αγάπη (ο άλλος) είναι που το βάζει στα πόδια. Στη δική μου περίπτωση όλοι το βάζανε στα πόδια. Μόλις καταλαβαίνανε τι πήγαινα να κάνω με αποχαιρετούσανε, άλλος γιατί ήμουν πολύ καλή και δε μου άξιζε (έλεος πια αγόρια, κάντε κάτι με αυτή τη γελοία δικαιολογία), άλλος γιατί δεν είχε κλείσει τους λογαριασμούς του με το παρελθόν (έτσι λένε το κέρατο με την πρώην), αλλά το καλύτερο έμελλε να το ακούσω πρόσφατα. Για να με προστατέψει, λέει. «Από τι ρε μεγάλε; Και ποιος σου είπε ότι εγώ έχω ανάγκη από προστασία; Η μόνη προστασία που χρειάζομαι είναι από το αποσμητικό μου. Σου φαίνομαι για κοριτσάκι που θα πάει κλαίγοντας στη μαμά του να του γιατρέψει το βαβά; Εσένα θέλω για να με γιατρέψεις, εσένα θέλω για να με αποπάρεις, εσένα θέλω για να με παρηγορήσεις, να με απογοητεύσεις, να με χειροκροτήσεις, να με τσακίσεις, να με αποθεώσεις. Όλα αυτά μπορείς να τα κάνεις γιατί σ’ αγαπώ και θέλω να μπορώ να στο λέω χωρίς τύψεις και ανασφάλεια. Χωρίς να περιμένω τίποτα. Παρά μόνο να ελπίζω. Όσο η μιτροειδής μου βαλβίδα θα προπίπτει εγώ θα ελπίζω.

σελίδα 123

"Καθένας" του Φίλιπ Ροθ, μετάφραση Αχιλ. Κυριακίδης, ΠΟΛΙΣ, 2006

"Μπα ... δε νομίζω" είπε στην κόρη τους. Υπάρχει λόγος που δεν έγινα ποτέ ζωγράφος΄πήγα κι έφαγα τα μούτρα μου"
"Ο λόγος που δεν έγινες ποτέ ζωγράφος" εξήγησε η Νάνσι, "είναι ότι παντρεύτηκες κι έκανες παιδιά"

Μπα, κάτι μας είπες τώρα! Η τέχνη αλλάζει, το υπόλοιπο ταιριάζει...

An angel over Athens

Και ξαφνικά το μουντό, κρύο βράδυ της Τρίτης ο ουρανός στο κέντρο της Αθήνας φωτίστηκε και ένας άγγελος κατέβηκε στο Μέγαρο Μουσικής. Η Ute Lemper, στη δεύτερη εμφάνισή της για φέτος στην Αθήνα, πήρε το κοινό του μεγάρου στις φτερούγες της για να το μεταφέρει, όπως είπε η ίδια to a journey far away to the end of the world and so close in the middle of our hearts. Η αιθέρια παρουσία της μάγεψε το ακροατήριο , χαρίζοντάς μας μουσικές βγαλμένες από ταινίες του μεσοπολέμου, με ηρωίδες του καμπαρέ, μοιραίες γυναίκες που μαγνητίζουν τους άνδρες μόνο με την άκρη του ματιού τους. Με μουσικές που σε ταξίδευαν πάνω από θάλασσες. Με χιούμορ, σκέρτσο και παιχνίδι με το κοινό. Η παράστασή της με τίτλο "Angels over Βerlin and Paris" μας πέρασε από τη Μάρλεν Ντίτριχ, στον Κουρτ Βάιλ και από την Εντίτ Πιάφ στον Λέο Φρερ, τον Ζακ Μπρελ, τον Βαν Μόρισον και την Τόνι Μίτσελ. Η ερμηνεία της έκανε ακόμα και αυτή τη "δύστροπη" Γερμανική γλώσσα να ακούγεται στα ευτιά μας σαν κελάρυσμα. Συγκλονιστική στο ne me quitte pas και το amsterdam, μετέφερε τη μαγεία της μουσικής της ακόμα και σε αυτούς που δεν γνωρίζουν το έργο της. Τελικά χθες το βράδυ με τη βοήθειά της θυμηθήκαμε για μια ακόμα φορά την πραγματική έννοια της λέξης "πολιτισμός" και την καταλυτική επίδραση της μουσικής στο συναίσθημα και στην ίδια την ύπαρξή μας.

baby dance my ass

Ποιοι απαράδεκτοι γονείς και ποιες αναίσθητες μανάδες εκθέτουν τόσο αναίσχυντα τα βλαστάρια τους στο reality για μικρομέγαλα, αυτό που παίζει ο Alpha το βράδυ της Παρασκευής;

Δεν περιγράφω τη διαδικασία που ο καθείς μπορεί από μόνος του να φανταστεί. Σα γονιός όμως δε μπορώ να μη σταθώ στις φατσούλες (μακιγιαρισμένες άψογα από έμπειρους make up artists- σιχαμένοι, μιλάμε για 10χρονα!) που περιμένουν όλο αγωνία το αποτέλεσμα της κριτικής επιτροπής, πλέκουν αθώα τα χεράκια τους αναστενάζοντας, γουρλώνουν τα ματάκια τους στην κάμερα και περιφέρονται ντυμένα σαν να είναι Απόκριες για να ικανοποιήσουν τη ματαιοδοξία των αποτυχημένων γονιών τους.

Άρα οι γονείς αυτοί σκέφτονται τι αντίκτυπο θα έχει στις ψυχούλες τους ο αποκλεισμός τους από το περιβόητο live; Μπορούν να καταλάβουν τα παιδιά στην τρυφερή αυτή ηλικία τι σημαίνει "ήσουν πολύ καλός, αλλά έχεις όλη τη ζωή μπροστά σου για να ξαναπροσπαθήσεις". Ποιά ζωή ρε σούργελα; Την εθισμένη στην έκθεση, την τηλεθέαση, τον ανταγωνισμό, τη δυστυχία από τόσο μικρή ηλικία;

Γιατί εξαγοράζετε τις ψυχές των παιδιών σας με αυτό τον τρόπο; Γιατί δεν κάνετε τα ΔΙΚΑ σας όνειρα πραγματικότητα;

Έλεος πια. Αφήστε τα παιδιά σας να ζήσουν σαν παιδιά.

Η σύγχρονη πραγματικότητα μέσα από τα μάτια ενός αιώνιου

Γύριζε, μη σταθείς ποτέ, ρίξε μας πέτρα μαύρη,
ο ψεύτης είδωλο είν’ εδώ, το προσκυνά η πλεμπάγια,
η Αλήθεια τόπο να σταθεί μια σπιθαμή δε θά βρει.
Αλάργα. Μόρα της ψυχής της χώρας τα μουράγια.

Η Πολιτεία λωλάθηκε, κι απόπαιδα τα κάνει
το Νου, το Λόγο, την Καρδιά, τον Ψάλτη, τον Προφήτη·
κάθε σπαθί, κάθε φτερό, κάθε χλωρό στεφάνι,
στη λάσπη. Σταύλος ο ναός και μπουντρούμι το σπίτι.

Από θαμπούς ντερβίσηδες και στέρφους μανταρίνους
κι από τους χαλκοπράσινους η Πολιτεία πατιέται.
Χαρά στους χασομέρηδες! Χαρά στους αρλεκίνους!
Σκλάβος ξανάσκυψε ο ρωμιός και δασκαλοκρατιέται.

Κωστής Παλαμάς «Αποκριτική γραφή», 1-12. Η πολιτεία και η μοναξιά, 1912

Μερικοί άνθρωποι θα έπρεπε να ζούνε για πάντα...
Όσο για τους υπόλοιπους... άσε καλύτερα

Ωδή στο blog που σκέφτομαι να αποποιηθώ

Είπα κι εγώ να δω τι γίνεται με αυτή την ιστορία, τα post εννοώ, προς τι αυτός ο ντόρος, αυτή η εμμονή. Όσο περνάνε οι μέρες τόσο περισσότερο απογοητεύομαι. Και να εξηγήσω. Με τα "άγνωστα" blogs το καταλαβαίνω. Μπαίνεις τυχαία, βλέπεις, μαθαίνεις, σχολιάζεις. Όμως με τους γνωστούς τι παίζει ρε παιδιά δεν καταλαβαίνω. Αντί να βγεις, να πιεις έναν καφέ, να πας σινεμά, να τα πεις με τους φίλους σου, τι κάνεις εσύ, ο σύγχρονος blogger, ανάμεσα σας κι εγώ; Αντικαθιστάς την προσωπική επικοινωνία με μια on line. Αντικαθιστάς το βλέμμα, το χαμόγελο, τη γκριμάτσα, το πείραγμα με μια απρόσωπη κρύα φωτογραφία, όσο όμορφος/η κι αν είσαι σε αυτή. Αντικαθιστάς την ανθρώπινη σχέση με μια fake, μούφα, μαϊμού, πώς το λένε. Ποια ανάγκη σου κρύβεται πίσω από αυτό; Και μη μου πεις η έλλειψη χρόνου. Φτηνές δικαιολογίες δε δέχομαι. Ούτε φτηνά συναισθήματα. Απ΄αυτά μπούχτισα πια!