Fountain

i carry your heart with me(i carry it in
my heart) i am never without it (anywhere
i go you go,my dear; and whatever is done
by only me is your doing, my darling)
i fear
no fate(for you are my fate, my sweet) i want
no world(for beautiful you are my world, my true)
and it's you are whatever a moon has always meant
and whatever a sun will always sing is you

here is the deepest secret nobody knows
(here is the root of the root and the bud of the bud
and the sky of the sky of a tree called life; which grows
higher than the soul can hope or mind can hide)
and this is the wonder that's keeping the stars apart

i carry your heart(i carry it in my heart)

Αυτό το ποίημα του e.e.cummings μου ήρθε αμέσως στο νου αφού είδα χθες βράδυ την ταινία του Darren Aronofsky The Fountain (μεταφράστηκε στα ελληνικά ως «Η Πηγή της Ζωής»
Ο έρωτας και ο θάνατος κονταροχτυπιούνται για άλλη μια φορά αλλά σε μια μεταφυσική διάσταση των πραγμάτων, όπου η έννοια του χρόνου καταστρατηγείται από τον σκηνοθέτη με εξαιρετική χρήση του μοντάζ. Παρελθόν παρόν και μέλλον μπλέκονται ιδανικά δημιουργώντας μια ατμόσφαιρα ονειρική. Δεν έχω γνώσεις κριτικού κινηματογράφου και δεν θα επιχειρήσω να κρίνω την ταινία. Αυτό που με συγκλόνισε ήταν η σκηνή στην οποία ο Hugh Jackman σκαλίζει μικρά κομματάκια φλούδας από το δέντρο της ζωής και τα καταπίνει σε μια προσπάθεια να ενωθεί με την αγαπημένη του που έχει πεθάνει. Είναι μαγικός ο τρόπος που οι διάφορες μορφές της τέχνης ενώνονται ή συμπληρώνουν αριστοτεχνικά η μία την άλλη για να σε οδηγήσουν πάντα στο ίδιο αποτέλεσμα. Δείτε την ταινία, αξίζει πραγματικά. Στα συν και η εξαιρετική μουσική του Clint Mansell.